een bij bijna alle heidensche volken bestaand gebruik, menschen als zoenoffers op te dragen aan de vertoornde godheid. In het praehistorisch Europa heeft men verschillende sporen van M. kunnen constateeren, vooral als lijkoffer bij de begrafenis van opperhoofden.
In de historische oudheid wordt het M. vooral bij den semietischen stam gevonden; de Pheniciërs offerden kinderen aan Moloch. In Carthago was het offeren van kinderen een staatsinstelling. Ook de Arabieren brachten menschenoffers, evenzoo de Israëlieten, zooals uit vele plaatsen van het 0. Test. blijkt. Bij de oude Grieken was het M. in den Homerischen tijd met name als lijkoffer nog tamelijk algemeen. Met het toenemen van het humaniteitsgevoel verdween het hier langzamerhand.
Het langst bleef het offeren van misdadigers bestaan. Ook de Romeinen kenden het M., zoowel het vrijwillige als het onvrijwillige; bij hen diende het vooral om de onderaardsche góden te verzoenen; doch ook hier offerde men bovenal misdadigers. Op het feest van Jupiter Latiaris en op de Compitalia werden tot 97 v. Chr. menschenoffers gebracht; in genoemd jaar werden zij bij senaatsbesluit afgeschaft. Bij de Germanen kan het M. onder alle stammen bewezen worden; vooral aan Wodan (Odin) en Ziu (Tyr) werd het gebracht, en meestal gebruikte men daarvoor krijgsgevangenen. Bij de noordelijke Germanen offerden somwijlen koningen hun kinderen, om daardoor hun leven te verlengen; volken offerden hun koning om daardoor misgewas te verdrijven. Ook bij de oude Mexicanen en tot kort geleden in Afrika (Dahomey enz.) bestond het M.; ook het verbranden of worgen der weduwen als lijkplechtigheid voor hun echtgenooten is een M., dat in dezen vorm vooral in Indië is blijven bestaan.
