(lat., het vrije „ik verbied”) de wettelijke bevoegdheid van een lid van den poolschen rijksdag, om door zijn heengaan uit de vergadering of zijn tegenspraak (verbod) ieder besluit daarvan ongeldig te maken.- Dit recht berustte op het principe der eenstemmigheid bij parlementaire besluiten. Aanvankelijk werd van dit recht zelden gebruik gemaakt, en eerst, toen bij het verval van den adel (sedert 1652) ieder afgevaardigde de macht had, naar zuiver persoonlijk believen te stemmen, werd het op bijna alle rijksdagen toegepast, het eerst door Sicinski, zoodat eindelijk de confederatie te Golembie (1672) iederen afgevaardigde, die er gebruik van maakte, als verrader brandmerkte.
Afgeschaft werd deze bevoegdheid eerst 3 Mei 1791 en het principe der meerderheid van stemmen in de plaats daarvan vastgesteld.
