duitsch philosoof, geb. 26 Oct. 1758 te Weenen, trad 1772 in het noviciaat der Jezuïeten en 1774 in het college der Barnabieten aldaar, waar hij novicenmeester en professor der philosophie werd; 1783 ontvluchtte hij het klooster en begaf zich naar Weimar, waar hij 1785 in het huwelijk trad. Hij werd 1787 professor te Jena, 1794 te Kiel en overleed aldaar 10 April 1823.
Door zijn Briefe über die Kantsche Philosophie (vermeerderde uitg., 2 dln., 1790— 92), bezorgde hij1 Kant’s leer ingang bij het groote publiek. In zijn philosophische beschouwingen zijn verschillende perioden te onderscheiden; tot de eerste behoort zijn Versuch einer neuen Theorie des VorStellungsvermögens (1789), opgehelderd in de Beiträge zur Berichtigung bisheriger Missverständnisse der Philosophie (2 dln., 1790—94). In de beide Sendschreiben an Lavater und an Fichte über den Glauben an Gott (1799) vindt men een overgang tot de tweede periode, waartoe verschillende verhandelingen in zijn Beiträge zur leichtern Leber sicht des Zustandes der Philos. beim Anfang des 19. Jahrh. (1801—3) behooren.
