fransch kritikus en romanschrijver, geb. 16 Febr. 1804 te Saint-Etienne, gaf, na eerst in meerdere bladen geschreven te hebben, in 1829 zijn eersten roman: L’âne mort et la femme guillotinée in het licht, welke gevolgd werd door den roman Barnave (4 dln., 1831), met als inleiding eene scherpe sartire op het geslacht Orléans. Spoedig echter kwam J. weder in gunst bij Lodewijk Philips en nam de redactie op zich van het theaterfeuilleton in het Journal des Débats.
Tal van jaren oefende hij als zoodanig een scherpe kritiek uit over schrijvers en tooneelspelers, en was bij het publiek zeer geliefd wegens zijn luimigen en hekelenden toon. Na de Februari-omwenteling van 1848 liet hij zich ook met de staatkunde in. Weldra echter keerde hij tot de letterkunde terug. Behalve talrijke bijdragen in vele tijdschriften en dagbladen, gaf hij : Le chemin de traverse (2 dln.), La religieuse de Toulouse (2 dln.), Voyage en Italie; La Normandie historique, pittoresque et monumentale en La Bretagne historique. Onder den titel Histoire de la Uttérature dramatique (6 dln. 1853—58) verscheen een verzameling zijner belangrijkste feuilletons. Verder heeft men van hem: Paris et Versailles il y a cent ans (Parijs 1874), Contes, nouvelles et récits (ald. 1874). Hij werd in 1870 lid der Academie en overl. 20 Juni 1874 te Parijs.
