nederlandsch scheikundige, geb. 30 Aug. 1852 te Rotterdam, studeerde te Delft, Leiden, Bonn, Parijs en Utrecht, werd 1876 leeraar aan de veeartsenijschool te Utrecht, 1878 hoogleeraar aan de universiteit te Amsterdam, 1896 honorair-professor aan de universiteit te Berlijn; in 1901 werd hem de Nobelprijs (160.000 mark) voor scheikunde toegekend. H. is een der grondleggers der stereochemie.
Schreef: La chimie dans l’espace (1875), Ansichten über die organische Chemie (3 stukken 1878—81), Etudes de dynamique chimique (1884), Lois de l’équilibre chimique (1885), Dix années dans l’histoire d’une théorie (Rotterd. 1875), Untersuchungen über die Bildungsverhältnisse der oceanischen Salzablagerungen, insbesondere des Stassfurter Salzlagers (Berl. 1897 v.v.), Vorlesungen über theoretische und physik. Chemie (1898 v.v.). Sinds 1885 geeft hij met Ostwald het „Zeitschrift für physik. Chemie” uit. Hij werd in Mei 1904 door de Utrechtsche universiteit tot doctor honoris causa in de geneeskunde bevorderd.
