engelsch admiraal, geb. te Burnham-Thorpe 1758, gesneuveld voor Trafalgar 1805, kwam op twaalfjarigen leeftijd bij de marine, diende in Indië, nam deel aan een expeditie naar de Noordpool en werd scheepsluitenant 1778. Hij erlangde nu het bevel over een oorlogsschip, streed tegen d’Estaing en ondernam een aantal kapertochten naar de kusten van Denemarken, Canada en Santo Domingo.
In 1787 huwde hij mrs. Nisbet en bleef in Engeland tot 1792, daarna ging hij dienen op het eskader der Middellandsche zee, onder admiraal Hood en nam deel aan de belegering van Bastia en Calvi, waarbij hij een oog verloor (1794), aan de blokkade van Genua (1796) en den slag bij kaap Sint Vincent, waar hij twee vijandelijke schepen buit maakte (1797), een daad waarvoor hij benoemd werd tot schout bij nacht. Kort daarna leidde hij een expeditie tegen Teneriffe, verloor een arm bij de bestorming van Santa Cruz; vervolgens kreeg hij in opdracht de fr. vloot tegen te houden, welke Bonaparte naar Egypte vervoerde, liet deze .ontsnappen doch herstelde dit verzuim op schitterende wijze door haar eenige weken later bij Aboekir geheel te vernietigen (1798). Voor dit wapenfeit werd hij tot baron en pair van Engeland verheven. In 1799 verdedigde hij de kusten van Napels en bracht den koning uit Palermo naar Napels terug, maar bezoedelde hier zijn naam doordat hij, tegen de voorwaarden der met kardinaal Ruffo door de opstandelingen gesloten capitulatie, hun aanvoerders liet ophangen, en door zijn verhouding tot lady Hamilton (zie ald.). Nadat hij Malta veroverd had bombardeerde hij in 1801 Kopenhagen en verbrandde de deensche vloot.
In 1805 verrichtte hij zijn grootste doch laatste daad: hij vernielde de Fransch-Spaansche vloot voor Trafalgar, waar hij door een kogel doodelijk werd getroffen. Men bracht zijn lijk over naar Engeland, waar het in de St Paulskerk werd bijgezet.
