aartsbisschop van Eeims, een der grootste kerkvorsten en staatslieden van zijn tijd, geb. omstreeks 806, ontving zijn opleiding in het klooster Saint-Denis nabij Parijs en volgde in 830 vrijwillig zijn leermeester, den geleerden abt Hilduinus, in ballingschap naar Corvey, keerde bij de troonsbestijging van Karel den Kalen terug en werd in 845 tot aartsbisschop van Eeims verheven. Als primaat der westfrankische geestelijkheid waakte H. ijverig voor de zuiverheid der leer, verzette zich met beslistheid tegen de echtscheiding en het tweede huwelijk van koning Lotharius II en maakte van den strijd tusschen Karel den Kalen en Lodewijk den Duitscher gebruik om het gezag der kerk te verheffen.
In 870 weigerde hij, tegenover paus Adrianus II, koning Karel wegens het bezetten van Lotharingen in den ban te doen en streed voor het recht der frankische kerk om bisschop Hincmar van Laon, zijn eigen neef, af te zetten. In 882 vluchtte hij voor de Noormannen naar Epernay, waar hij reeds 21 Dec. stierf. De volledigste uitgave zijner werken is die van Sirmond (2 dln., Parijs 1645); het belangrijkst zijn zijn brieven, als hoofdbron voor de geschiedenis van het.Karolingische tijdvak. De „annalen des rijks” (Annales Bertiniani) werden door H. voortgezet van 861—882.
