1) H. I (de Oude), koning van Syracuse, broeder van Gelo, die hem, toen hij in 485 v.
Chr. de regeering van Syracuse overnam, in Gela tot bestuurder aanstelde, volgde Gelo in 478 ook in Syracuse op en verhief zich door zijn schranderheid en dapperheid tot den mächtigsten vorst van Sicilië. Hij voerde met goed gevolg vele oorlogen; vooral merkwaardig is de overwinning, die hij, door de Cumeërs te hulp geroepen, in 476 op de Tyrrheners behaalde, waarvan de herinnering bewaard is gebleven in een thans nog bestaand gedenkteeken. Ofschoon hij, om zijn alleenheerschappij te handhaven, van wreedheid en gewelddaden niet afkeerig was, was hij toch een vriend en vrijgevig beschermer der dichtkunst en trok hij verschillende dichters in zijn omgeving; onder dezen was ook Pindarus, die een viertal van de vele overwinningen van H. in de olympische en pythische spelen bezong. H. overl. in 467 in het, op de plaats der stad Catane gestichte Aetna, waar hij (hoewel slechts kort) ook als heros vereerd werd.2) H. II (de Jonge), koning van Syracuse, zoon van Hiërocles, die zijn geslacht van Gelo afleidde, nam vroeg aan de veldtochten van den epirotischen koning Pyrrhus en aan de gevechten der Siciliërs tegen de Carthagers deel. Toen in 270 v. Chr. in Syracuse een opstand uitbrak ten gunste der democratische partij, koos het bij Megara (Hyblaea) gekampeerde leger Artemidorus en H. tot veldheeren. H. begaf zich met behulp der aristocratische partij heimelijk in de stad, onderdrukte den opstand en toonde bij de inrichting der nieuwe staatsregeling zooveel matigheid en knapheid, dat de Syracusanen hem tot opperbevelhebber benoemden; na zijn schitterende overwinning op de Mamertijnen in 269 werd hij tot koning verheven. Bij het uitbreken van den eersten punischen oorlog verbond hij zich met de Carthagers, werd door de Romeinen verslagen en sloot in 263 met hen een verbond: hij behield de heerschappij over het oostelijk deel van Sicilië, moest schatting betalen (waarvan hij in 248 werd vrijgesteld) en den Romeinen hulp verleenen tegen de Carthagers. Doch ook de vriendschap van dezen verwierf hij zich door den bijstand, dien hij hun verleende in den huurlingenopstand. Hij gaf wijze wetten in zijn staat, bevorderde de welvaart en verfraaide Syracuse. Ook in den tweeden punischen oorlog hield hij zich trouw aan zijn verbond met de Romeinen en zelfs na den slag bij Cannae liet hij zich noch door beloften noch door bedreigingen der Carthagers aan het wankelen brengen. Onder zijn werken wordt vooral het ongemeen prachtige schip genoemd, dat hij onder leiding van Archimedes liet bouwen, en aan koning Ptole- meus van Egypte schonk. Hij overl. in 215, bijna 90 jaren oud. Na hem begon de macht van Syracuse te verminderen.
