porporino, purperine, glasporphyr, een glasmassa, die oudtijds voor mozaïek, pronkvaatwerk enz. werd gebruikt en b.v. op voorwerpen, opgegraven uit Pompeji, tamelijk veelvuldig wordt aangetroffen; het heeft een schoone hoogroode kleur, is ondoorzichtig, schelpachtig op de breuk, harder dan glas, en neemt politoer aan. Nadat alle pogingen om het H. na te maken eeuwenlang waren mislukt, vond in 1853 Max von Pettenkofer te München het eigenlijke kleurende bestanddeel (n.l. koperoxydul), hetgeen tot de uitvinding van het recept voor deze stof leidde.
Ter bereiding van H. versmelt men een licht smeltbaar alkalirijk loodkalkglas met koperoxyd en ijzeroxydoxydul benevens een weinig magnesia, en laat de massa langzaam afkoelen. Kayser bevond, dat hierbij ook het loodoxyd gereduceerd wordt, en dat daaraan de bruine tint moet worden toegeschreven, die de op de aangegeven manier verkregen massa bezit; hij nam inplaats van loodglas borax als vloeibaarmakend middel en verkreeg een zuiver rood. Het glasbeslag bestaat uit 60 deelen zuiver kwartszand, 10 deelen gekalcineerde borax, 10 deelen gekalcineerde soda, 10 deelen koperoxyd en 3 deelen ijzeroxydul. Gelijksoortige glasmassa’s zijn astraliet en avenuringlas.
