duitsch rechtsgeleerde, geb. in het begin der 15de eeuw, te Würzburg, trok het eerst bij de kerkvergadering: van Bazel de opmerkzaamheid, waar hij tegenwoordig was als secretaris van Aeneas Sylvius,. later paus Pius II, en het standpunt van het concilie verdedigde tegenover dat van den paus. Tengevolge hiervan moest hij zijn betrekking nederleggen, waarop hij zich in 1431 te Neurenberg als rechtsgeleerd raadsman nederzette.
Spoedig verwierf hij zich grooten naam, zoodat uit alle deelen van Duitschland zijn raad werd ingewonnen. Later kwam hij in dienst bij hertog Sigismund van Oostenrijk en ging als diens gezant in 1459 naar de vergadering te Mantua, waar hij in twist geraakte met paus Pius II, die hem in 1461 in den ban deed. Hij stelde zich nu onder bescherming van Georg Podiebrad van Bohemen en zocht later een toevlucht aan het hof der Saksische vorsten, door wier tusschenkomst hij, na den dood van Pius, van den ban bevrijd werd. Hij overleed kort daarna in 1472 te Dresden. Zijn geschriften, meest van staats- en kerkrechtelijken inhoud, werden later uitgegeven onder den titel Scripta nervosa justitiaeque plena (Frankf. 1608). De verhouding van H. tot Aeneas Sylvius heeft G. Pfizer tot het onderwerp gekozen van een dichterlijk werk: Der Welsche und der Deutsche (Stuttg. 1844).
