Furtum

betekenis & definitie

(van ferre), in het romeinsche recht: diefstal. Reeds in de wet der XII tafels onderscheidde men furtum manifestum, d. i. wanneer de dief op heeter daad betrapt was, of wanneer hij bij een ingestelde huiszoeking als dief ontdekt werd, en nee manifestum. De fur -manifestus werd gegeeseld en aan den bestolene afgestaan, de nee manifestus moest de waarde van het gestolen goed dubbel vergoeden. De fur nocturnus kon gedood worden, de fur diurmis slechts dan, wanneer hij zich tegen den eigenaar met een wapen verweerd had. Later hadden er verzachtingen plaats, daar de fur manifestus volstaan kon met eene viervoudige vergoeding, terwijl er nog andere wijzigingen werden ingevoerd. Onder de keizers werden sommige soorten van diefstal als bijzonder strafbaar gekenmerkt en extra ordinem vervolgd, b.v. diefstal van vee, zakkenrollers, inbraak. Eindelijk echter kon elke diefstal crimineel vervolgd worden, en de bestolene stelde naar goedvinden een civiele of crimineele aanklacht in.