britsch zeevaarder, in 1819 te Dundalk in Ierland geb., werd in 1815 luitenant en nam deel aan de expeditie van 1848—49 onder kapitein Ross, van 1850 onder kapitein Ommaney en van 1852 onder Belcher tot het opsporen van Franklin. Tijdens de tweede maakte hij, onder de grootste moeilijkheden een sledevaart langs de noordkust van de Parrysund en drong door tot het meest westelijke punt, dat men tot dien tijd van het o. uit in de poolstreken bereikt had.
Bij de derde expeditie ondernam hij wederom een tocht met sleden tot de naar hem genoemde kaap M'Clintock, de noordpunt van het Prins-Patrick eiland, en de Polynia-eilanden, op 77° 45' N.B. en 116° W.L. Toen lady Franklin een laatste poging aanwendde tot het opsporen van haar echtgenoot, droeg zij het bevel over het door haar tot dit einde uitgeruste schip Fox aan M. op. In 1857 ging hij onder zeil en vond in 1859 bij kaap Victory de bewijzen voor het treurig uiteinde van Franklin en zijn reisgenooten. Hij beschreef zijn reis in Voyage of the Fox in the Arctic Seas (Lond. 1860). Later was hij werkzaam bij de peilingen in den Atl. Oceaan tot het leggen van den onderzeeschen kabel. In 1871 werd hij directeur der werven te Portsmouth, in 1877 vice-admiraal, in 1883 admiraal.
