Etymologie

betekenis & definitie

(gr., de wetenschap die het werkelijke, het ten grondslag liggende opspoort). Het deel der spraakwetenschap dat de afleiding der woorden, door deze in hun saamstellende bestanddeelen te ontbinden, behandelt. De bestanddeelen zijn de wortel, die de hoofdbeteekenis aangeeft, de voorvoegsels, die de beteekenis wijzigen, en de flexieuitgangen, welke de betrekking van het woord in den volzin aangeven. De E. vereischt groote vertrouwdheid met de historische ontwikkeling der klanken enz. van de oudste tijden af. Hoewel de neiging, om den oorsprong der woorden op te sporen, zeer oud is (Plato’s Krat y los), ontstond eerst sinds het opkomen der historisch-vergelijkende taalkunde der 19de eeuw een wetenschappelijke E.