italiaansch schilder, geb. 4 Aug. 1826 te Napels, vormde zich in zijn vaderstad en in Rome. Hij was lid der Kunstacademie te Napels en sedert 1886 senator van het koninkrijk.
Hij overleed in Aug. 1901 te Napels. M. was het hoofd van de nieuwe napolitaansche schilderschool en een van de belangrijkste italiaansche kunstenaars der 19de eeuw; met zijn landsman Palizzi bevrijdde hij in het midden der vorige eeuw de schilderkunst uit de academische boeien en lokte, gelijktijdig met de politieke, een artistieke revolutie uit. Terwijl zijn eerste schilderijen, die aandacht trokken, aan de geschiedenis waren ontleend, zooals de „graaf van Caserta” en de „Reeldstormers”, wendde M. zich later bijna uitsluitend tot het gebied der bijbelsche stoffen. Onder zijn voornaamste werken noemen wij: de Graflegging (1868), de Bespotting van Christus (1871), Jaïrus’ dochtertje (1876), de Verzoeking van den h. Antonius (1878), Christus op de wateren (1883), de Verzoeking van Christus (1884).
