dictator van Venetië, geb. 13 Mei 1804 te Venetië, overl. 22 Sept. 1857 te Parijs, kleinzoon van een advokaat van joodsche afkomst, die bij zijn overgang tot het christendom in 1759 zijn oorspronkelijken naam Fonseca met dien van zijn doopgetuige M., een broeder van den laatsten doge van Venetië, verwisselde, studeerde te Padua in de rechten en vestigde zich in 1830 als advokaat in zijn vaderstad. Bij het begin van de hervormingsbeweging in Italië overhandigde hij 21 Dec. 1847 aan de venetiaansche centrale congregatie een petitie, waarin aan de oostenrijksche regeering werd voorgeslagen, aan het lombardijsch-venetiaansch koninkrijk een onafhankelijke positie te geven.
Hij werd deswege 18 Jan. 1848 in hechtenis genomen, doch 17 Maart op het bericht der Weener revolutie vrijgelaten. Bij de revolutie in Venetië maakte hij zich aan het hoofd van enkele getrouwen op 22 Maart meester van het arsenaal, proclameerde de republiek en werd den volgenden dag tot minister-president en minister van binnenlandsche zaken benoemd, doch moest, toen 3 Juli tot aansluiting bij Piëmont besloten was, aftreden. Na de nederlaag der piëmonteesche wapens werd M. 11 Aug. tot dictator benoemd, bewaarde in de stad de orde en verdedigde haar tot Ang. 1849 tegen de Oostenrijkers. Bij de capitulatie op 24 Augustus met nog 39 andere aanvoerders der revolutie van de amnestie uitgesloten, begaf Manin zich naar Frankrijk, waar hij zich te Parijs vestigde als taalleeraar en journalist, en van waar uit hij in tijdschriften zijn landslieden tot matiging en tot aansluiting bij Sardinië aanspoorde. Hij verwierf zich den roem, voor het ideaal van een italiaansch patriot gehouden te worden. Zijn stoffelijk overschot werd 1868 in het bevrijd Venetië feestelijk bijgezet en 22 Maart 1875 zijn fraai standbeeld aldaar onthuld, nadat er reeds in 1831 een voor hem opgericht was te Turijn.
