Dagobert von gerhardt

betekenis & definitie

Duitsch schrijver, pseudoniem Gerhard van Amyntor, geb. 12 Juli 1831 te Liegnitz, trad vroeg in den krijgsdienst, maakte de oorlogen van 1866 en 1870 mede, zag zich ingevolge opgedane verminkingen gedwongen ontslag te nemen, en vestigde zich in 1874 te Potsdam. Reeds zijn eerste literarische pogingen : Hypochondrische Plaudereien (Elberfeld 1875, 4de druk 1876 ; nieuwe reeks, 3de druk 1890) en Bandglossen zum Buche des Lebens (Stuttg. 1876) trokken de aandacht; hierop volgden: Peter Quidams Rheinfahrt (1877, dichtstuk in 12 zangen), Der Zug des Todes (novelle, Elberf. 3878), Lieder eines deutschen Nachtwächers (2 Halle 1901); verder zijn te noemen: Auf der Bresche (schetsen, Berlijn 1878), Der neue Bomanzero (1880 en Hamburg 1883), Eine moderne Abendgesellschaft (over de Jodenkwestie, Berlijn 1881), Ein Priester, (epos, over het geheim der biecht, Bresl. 1881), Das bist du! (roman, Berl. 1882), Drei Küsse (novellen Stuttg. 1883), Ein Problem (roman Bazel 1884), Frauenlob. Mainzer Kulturbild (Lpz 1885), Gerke Suteminne (Bresl. 1887), Caritas. Erzählungen (Lpz. 1885), Vom Buchstaben zum Geiste (roman, 3886), Hie Wuibling! Poet. Tagebuch (>' Bresl. 1901), Durch Nacht zum Licht (roman, 1887), Eine heilige Familie (roman, 1888), Auf der Flucht (blijspel, 1888), Die Gisellis. Ein Kulturbild aus der Gegenwart (Lpz. 1888), Lenz und Rauhreif (novellen, Lpz. 1889), Eine Mutter (roman, Bresl. 1890), Im Streit der Pflichten (1897), Rosenöl (1899), Der Plauderer cm der Jahrhundertwende (Elberf. 1900) enz.; een bundel opstellen : Aus der Mappe eines Idealisten (Elberf. 1884), en eindelijk een autobiographie, getiteld : Das Skizzenbuch meines Lebens (s 1899).