Constans (romeins rijk)

betekenis & definitie

zoon van Constantijn den Groote en Fausta, geb. omstreeks 320 n. Chr., werd op 13-jarigen leeftijd cesar en verkreeg na zijns vaders dood Illyrië, Afrika en Italië, waarbij na den dood zijns broeders, Constantijn II nog een groot deel van het romeinsche rijk kwam; met weinig zorg opgevoed, door vleiers bedorven, door het leger geminacht, werd hij bij een opstand van Magnentius door zijn troepen verlaten en op zijn vlucht in Zuid-Gallië vermoord.