italiaansch staatsman en schrijver, geb. te Florence 1212 en ald. overl. 1294, was een der hoofden van de Guelfische partij. In 1253 bewerkte hij den vrede tusschen Florence en het Gibelijnsche Siena, doch toen de oorlog tusschen beide republieken weder uitbarstte werd hij naar koning Alfonsus X van Castilië , romeinsch keizer, gezonden om hulp van deze te erlangen.
Door Frederiks onechten zoon, koning van Napels ondersteund, behaalden de burgers van Siena echter een beslissende overwinning op de Florentijnen (1260) bij Mont-Aperti; nu begaf L. zich in ballingschap en verbleef te Parijs tot dat Karel van Anjou Manfred had verslagen en den troon van Napels bestegen en de Guelfische partij in geheel Italië de overhand had verkregen. L. bekleedde nu achtereenvolgens verschillende hooge ambten in zijn vaderstad. Als schrijver maakte L. zich verdienstelijk door vertalingen in de Lingua vulgare, d. i. het italiaansch van Cicero, Sallustius en Titus Livius en enkele oorspronkelijke werken als: een bundel gedichten II favoletto, en een encyclopedisch werk Tresor (in Langue d’Oil, d. i. NoordFransch) geschreven en waarin o. a. uitvoerig het bestuur der italiaansche gemeenebesten van dien tijd wordt behandeld.
