of Werlhoffsche ziekte (Morbus maculosus Weiïhoffii; Purpura; Peliosis). Een naar den Hannovorsclien arts Werlhoff (geb. 1699 te Helmstodt, overl. 1767 te Hannover), die haar liet eerst beschreef, benoemde chronische ongesteldheid, gekenmerkt door uitstorting van kleine hoeveelheden bloed in de huid en in de slijmhuid, en veel gelijkende op scheurbuik, waarvan zij zich in hoofdzaak onderscheidt door het uitblijven van de daaraan eigen verandering van het tandvleesch.
Na voorafgegane stoornissen in de spijsvertering, algemeen gevoel van onwelzijn, loomheid enz., soms ook zonder deze voorboden, ontstaan aan de opperhuid kleine, aanvankelijk roodo, later blauw, groen en geel wordende vlekken, vooral aan de boenen in grooten getale; op de slijmhuid doen de uitstortingen van bloed evenzeer roode vlekken ontstaan, of wel het bloed baant zich door neus en mond een uitweg, of het wordt op andere wijze afgevoerd (bloedhoesten, bloedbraken, bloedwateren, bloedige stoelgang). Krachtige gestellen ondervinden daarbij overigens geen stoornissen of hinder, en de ziekte eindigt na 2—4 weken, zonder verdere gevolgen na zich te slepen.Slechts bij zeer rijkelijke bloedingen -of bij reeds verzwakte lijders levert de ziekte meer gevaar op en is zij bedenkelijker. De B. ontstaat door een overigens nog niet opgehelderde prikkelbaarheid der fijnste bloedvaten; zij wordt meest inwendig behandeld met ijzer, zuren, kina en bij sterke bloedingen ook uitwendig met bloedstelpende middelen.
