romeinsch keizer, in den omtrek van Sirmium in 250 na Chr. in nederigen stand geboren, werd wegens zijn militaire bekwaamheden in 285 door keizer Diocletianus tot caesar benoemd en 286 tot Augustus verheven met de bepaling, dat hij in het westen des rijks de heerschappij zou voeren en te Milaan resideeren. Hij was een knap veldheer en verleende als zoodanig de beste diensten aan Diocletianus, daar hij o. a. een opstand in Gallië onderdrukte, aan de Rijngrenzen de invallen der vijanden afweerde en in 2)7 een inval der vereenigde moorsche volken in de rom. provincies van Noord-Afrika afsloeg; in de binnenlandsche staatkunde schikte hij zich geheel naar zijn mederegent en trad op diens voorbeeld 1 Mei 305 tegelijk met hem af.
De natuurlijke heerschzucht van den geheel veranderden man kwam eerst aan den dag, toen 306 Maxentius (zie ald.), zijn zoon en schoonzoon van Galerius, tot Augustus uitgeroepen en hij door hem tot deelnemen aan de regeering uitgenoodigd werd; want hij kon slechts korten tijd met hem overweg; hij verliet Rome, nadat hij zijn zoon bij het afslaan der aanvallen van Severus en Galerius ondersteund had, begaf zich naar Gallië tot Constantijn, wien hij zijn dochter Fausta ten huwelijk gaf, beproefde van daar uit eerst zijn zoon ten val te brengen en verhief zich vervolgens, toen dit mislukte, tegen Constantijn; maar hij werd door zijn soldaten uitgeleverd en gedwongen, zich in 310 te Massilia van het leven te berooven.
