belg. schilder, geb. te Dinant, 1806, overl. te Brussel, 1865, trad in zijn werken en in geschriften op als een heftig bestrijder van de critiek in zake kunst; nam vooral Rubens tot voorbeeld en koos herhaaldelijk wijsgeerige en sociale vraagstukken tot onderwerp van zijn schilderijen. Hij vond de „peinture mate” uit, waarin de voordeelen van het olieschilderen met die van het fresco werden vereenigd.
Na eenigen tijd in Italië te hebben verbleven, vestigde hij zich eerst te Luik, later te Brussel, waar al zijn werken in het Museum Wiertz vereenigd zijn. Tot de voornaamste van deze behooren: Strijd om het lijk van Patroclus, Een Groote der aarde (Polyfeem), Opstand der engelen, Napoleon in de onderwereld, Laatste gedachten van een zelfmoordenaar, Portret van zich zelf, Kanonnenvleesch, Meisje met druiven, Een seconde na den dood, Het laatste kanon.
