(ontworstelde, heeft en is ontworsteld),
1. worstelende iem. iets ontrukken: de zilveren relikwiekas werd haar ontworsteld;
2. door te worstelen bevrijden (uit), inz. wederk.: zij wist zich aan zijn omarming te ontworstelen; zich aan iemands invloed niet kunnen ontworstelen; zich aan een gevaar ontworstelen; — Nederland, ontworsteld aan de baren, met grote inspanning daaruit gewonnen.
