(bromde, heeft gebromd),
1. ben. voor het doffe, laag grommende, natuurlijke geluid van zekere dieren: de beer bromt; — van een bandeloze, tochtige koe: onrustig in de weide lopen, de horens in de grond steken en brullen; — het dof gonzend geluid van sommige insecten, zoals bijen, kevers en bromvliegen; vand. ook van vliegtuigen; — (van muziekinstrumenten) een doffe lage toon geven: de bas van het orgel bromt;
2. (van personen) een dof, ongearticuleerd, laag geluid voortbrengen; — onduidelijk, binnensmonds, op doffe toon spreken: in zijn baard brommen; — (gemeenz.) ze komen niet, wat ik je brom, wat ik je zeg ;
3. knorren, mopperen: op een kind brommen; hij doet niets dan brommen; in kindertaal ook als znw.: ik heb brommen gehad;
4. gevangen zitten: hij zal zes weken moeten brommen-,
5. (veroud.) pochen, snoeven : een brommend manifest.
