(zwierf af, is en heeft afgezworven),
1.(van mensen en dieren) onwillekeurig zich van de rechte weg of de juiste richting verwijderen, of van zijn gezelschap afwijken en daardoor aan het omdwalen raken ; — (bijb.) van het pad der waarheid of der deugd afwijken: wee haar, want zij zijn van mij afgezworven (Hosea 7 : 13); — (fig.) (van de ogen, de blikken, de geest, de gedachten enz. die de waarnemende en denkende mens vertegenwoordigen) door verstrooidheid ongemerkt afdwalen, zich in onzekerheid her- en derwaarts richten: zij was met haar gedachten afgezworven en vergat bijkans de tegenwoordigheid van haar vriend ; — (w. g. van pijlen, werpschichten enz., ook dicht, van lichtstralen) van de juiste richting afwijken en daardoor het doel missen;
2.zwervend aflopen, doorlopen : hij heeft de hele stad afgezworven.
