Men kan er lang over redetwisten, hoe men deze uitdrukking eigenlijk moet schrijven; let men op de klank, dan is: op ’n top even verdedigbaar als op en top; let men op de afkomst, dan is: op end’ op de aangewezen schrijfwijze. (De andere vijf zijn: oorbaar, oorkonde, oorlof, oorlog en oorsprong.) De zegswijze luidde vroeger: op ende op en de betekenis is: geheel en al, precies. In de uitspraak is de d tot t verscherpt en natuurlijk is men, toen de oorsprong niet meer werd gevoeld, aan verwantschap gaan denken met het woord top.
Daartoe heeft de uitdrukking van top tot teen, die met op en top zo sterk in vorm en betekenis overeenstemt, zeker bijgedragen. Vroeger zei men: hij gelijkt zijn vader op end’ op. Daaruit ontstaat: hij is op end’ op zijn vader. Maar nu zegt men ook: hij is op en top dokter, daarmee bedoelend: in hart en nieren.
