de leer van de Schotse arts John Brown, 1735—1788, die alle levensverschijnselen verklaarde als de uitwerking der prikkelbaarheid van de organen enz. (het vermogen om door prikkels te worden aangespoord) en van de prikkels welke die organen treffen. Hebben deze beide waarden een gemiddelde grootte, dan is men gezond.
Een niet overmatige vermeerdering der prikkels verwekt de hevige prikkeling (sthenie), het tegendeel „directe asthenie”. „Indirecte asthenie” ontstaat als de inwerkende prikkels zó sterk zijn, dat de voorhanden prikkelbaarheid wordt uitgeput. De behandeling bestaat bij sthenie in onthouding, bij directe asthenie in vermeerdering der prikkels (alcohol, opium, kamfer, aether). Indirecte asthenie vereist voorzichtig gebruik van zeer zwakke, langzamerhand versterkte prikkels.
