in de scheepsbouwkunde de weerstand (ook: golfmakende weerstand) veroorzaakt doordat een varend schip drukverschillen in het water opwekt, waardoor aan het wateroppervlak golven ontstaan.
De golfweerstand is een deel van de totale waterweerstand die een schip ondervindt (scheepsweerstand). Voor een relatief langzaam schip bedraagt de golfweerstand bijv. 10% van de scheepsweerstand; bij een snel schip kan dit 50% zijn. De relatieve snelheid die samen met de scheepsvorm de grootte van de golfweerstand bepaalt, wordt gedefinieerd door het getal van Froude: Fr = v/√gL
Hierin stelt v de scheepssnelheid, L de scheepslengte en g de versnelling van de zwaartekracht voor. Als gevolg van interferentie van de golven die op verschillende plaatsen langs voor- en achterschip ontstaan, kan de golfweerstandskromme, uitgezet op basis van de scheepssnelheid, maxima of minima vertonen. Zo mogelijk tracht de ontwerper maxima te vermijden of althans deze te verkleinen.
In de vliegtuigbouwkunde is de golfweerstand het deel van de (druk)weerstand dat het gevolg is van het optreden van schokgolven in de stroming om een vliegtuig of ander lichaam bij supersone vliegsnelheden. De golfweerstand van een lichaam dat geen draagkracht levert, wordt dikteweerstand genoemd. Teneinde deze bij een supersoon vliegtuig laag te houden, worden de vleugel- en staartvlakken zo dun mogelijk uitgevoerd en wordt aan de romp een grote slankheid gegeven. Bij supersone snelheden treedt ook een golfweerstand op die samenhangt met de draagkracht en die als zodanig een bijdrage levert in de geïnduceerde weerstand. Deze golfweerstand overheerst in het algemeen de weerstand ten gevolge van de tipwervels, hetgeen tot gevolg heeft dat voor supersone vliegtuigen vleugelvormen moeten worden toegepast die een grote lengte in vliegrichting en een geringe spanwijdte hebben.
In de elektrotechniek is de golfweerstand de extra weerstand die in bliksemafleiders kan optreden naast de ohmweerstand en de gewone inductieve weerstand doordat de elkaar snel opvolgende ontladingen in een lange geleider staande golven kunnen opwekken. De frequentie waarmee de ontladingen elkaar opvolgen is van een zodanige orde van grootte, dat met de golfweerstand slechts rekening behoeft te worden gehouden bij aardleidingen langer dan 20 m.