(Fr.: concentration; Du.: Konzentration; Eng.: concentration), term waarmee in de fysica en in de chemie de samenstelling van een mengsel wordt aangeduid als een verhouding van een bestanddeel dat men wil beschouwen tot de overige of tot het totaal der bestanddelen; enkele veel gebruikte grootheden zijn: de (massa)concentratie ϱi , de molaire concentratie ci , de molariteit, de molaliteit, de molaire fractie xi en de normaliteit.
Slechts bij voldoende verdunde oplossingen bestaat een lineair verband tussen concentratie en de door deze beïnvloede hoedanigheden; bij meer geconcentreerde treden vaak reacties op tussen de componenten die de evenredigheid tussen concentratie en beschouwde hoedanigheid verbreken. Men onderscheidt dan een gemeten schijnbare concentratie, de activiteit (symbool: ai) en de werkelijke concentratie, bekend uit de samenstellende delen; de afwijking wordt uitgedrukt in de activiteitscoëfficiënt (symbool: γi of ƒi) die gewoonlijk experimenteel wordt bepaald. Voorts zie Activiteit.