Vermoedelijk ontleend aan Hebr. 4:12, luidende: ‘Want het Woord Gods is levend en krachtig, en scherpsnijdender dan enig tweesnijdend zwaard, en gaat door tot de verdeling der ziel en des geestes, en der samenvoegselen en des mergs, en is een oordeler der geslachten en der overleggingen des harten’. Wordt gebruikt wanneer men plotseling een vreeslijke kreet hoort of een vreeslijk ongeluk ziet gebeuren. Eigenaardig is de volgorde : merg en been, terwijl het toch zou moeten zijn: (eerst) been en (dan) merg, zoals het trouwens ook in de gelijksoortige Du. uitdrukking voorkomt. Vgl. een lied van 1657 op keizer Ferdinands dood
