‘Een pauw was in de rui: een gaai raapte zijn veren, en paste al spoedig zich die aan.
Toen ging hij onder pauwen daarmee paraderen, zeer fraai, zo vond hij, aangedaan.
Hij werd herkend, onzacht geholpen uit zijn dromen, bespot, uitgejouwd, beetgenomen, en door de heren pauwen wonderlijk geplukt, ja zelfs, weer bij zijn soortgenoten aangekomen, ook daar buiten de deur gedrukt.’ {Fabels van La Fontaine, Utrecht 1976, blz. 97)
Aldus luiden de eerste negen regels van de fabel De gaai, met pauweveren gesierd, in de vertaling die Jan Prins (1876-1948) schiep naar een fabel van Jean de la Fontaine (1621-1695).
De uitdrukking zich met andermans veren tooien wil zeggen: met andermans goede daden pronken. De zegswijze gaat terug op een fabel van de Latijnse fabeldichter Phaedrus (eerste eeuw n.C.) die spreekt van een kraai die zich met de veren van een pauw siert.
