Charlois was een zelfstandige gemeente tot 1895, tegenwoordig deel van Rotterdam. De naam ‘Charlois verwijst naar de polder Charlois met daaromheen de jongere polders die men in de loop van de vijftiende en zestiende eeuw in het gebied opgemalen had.
De naam ‘Charlois verwijst naar de polder Charlois met daaromheen de jongere polders die men in de loop van de vijftiende en zestiende eeuw in het gebied opgemalen had.
In het begin van de vijftiende eeuw was het gebied dat tegenwoordig Charlois is, een onbebouwd terrein van slikken, kreken en uitgestrekte watervlakten. Dijken en sluizen ontbraken, eb en vloed hadden er vrij toegang, waardoor bewoning op dat stuk grond vrijwel onmogelijk moet zijn geweest. Deze toestand is waarschijnlijk ontstaan in het jaar 1373, toen een overstromingsramp de bestaande dijken had doorbroken en de oorspronkelijke bewoners had verjaagd als zij niet waren verdronken. Bijna een eeuw bleef het latere Charlois verlaten, in 1460 zijn er voor het eerst plannen voor het opnieuw bedijken van het gebied.
Het was Karel de Stoute, later hertog, maar op dat moment nog graaf van Charlois, die op 24 april van dat jaar de gronden van het gebied met de bijbehorende jacht- en visrechten aan een drietal edelen ten geschenke gaf. Karel had een jaar eerder de heerlijkheden Putten en Strijen van zijn vader ontvangen en daardoor de beschikking gekregen over het bovenbeschreven verdronken land, dat de naam Riederwaard droeg. De gift aan de drie edelen omvatte overigens niet de gehele Riederwaard, maar slechts het westelijk deel van dit gebied. Dat bleek duidelijk uit de tekst van de schenkingsoorkonde, waar de grenzen van het betreffende gebied minutieus beschreven worden. Dit westelijk deel van de Riederwaard werd de latere heerlijkheid Charlois.
Charlois bleef tot de annexatie door Rotterdam in 1895 een zelfstandige, agrarische gemeente.
