m. (-s), term voor elke film die vervaardigd wordt door middel van het fotografische procédé van de stop-motion (beeld-voor-beeld-opname).
(e) Op het gebied van de lange animatiefilms waren de VS in het begin van de jaren tachtig nog steeds toonaangevend. Daarnaast moeten films worden vermeld als de Japanse Space cruiser (1977) van Josjinoloe Nisjizaki, de Franse Les maîtres du temps (1983) van René Laloux en Moebius (eigenlijk: Jean Giraud) en de Belg. tekenfilm The missing link (Le chaînon manquant, 1980), een verhaal over de prehistorie, gemaakt onder leiding van Picha (eigenlijk: Jean-Paul Walravens). De avondvullende Ned. tekenfilm Als je begrijpt wat ik bedoel (1982) van Marten Toonder, rond zijn bekende en geliefde figuren Tom Poes en Ollie B.Bommel, trok in binnen- en buitenland de aandacht. In Canada bracht Gerry Potterton in de nogal onevenwichtige film Heavy mé\etal (1981) een aantal films bijeen over de strijd tussen goed en kwaad, waaronder vooral B 17 van Barrie terecht de aandacht trok.
In de VS deden de Disney-tradities wat verouderd aan in The fox and the hound (1981) van Art Stevens, Ted Berman en Richard Rich. Ralph Bakshi daarentegen richtte zich tot een volwassen publiek met American pop (1981). Na Watership Down (1978; naar het boek van Richard Adams), getuigde ook de enigermate sentimentele film The plague dogs (1982; eveneens naar Adams) van de meer Europese animatiestijl van de Engelsman Martin Rosé.
Op het gebied van de animatiefilm deed zich in het begin van de jaren tachtig een belangrijke vernieuwing voor. Zo wist Steven Lisberger, die in 1979 de dynamische tekenfilm Animallympics uitbracht, in 1982 met Tron op verrassende wijze een toekomstwereld op te roepen. Voor de film werden fantastische decors gebruikt, die werden getekend en geanimeerd door middel van nieuwe computertechnieken. Er speelden acteurs en actrices in mee. Een zelfde werkwijze werd gebruikt door de gewezen Disney-medewerker Don Bluth voor The secret of Minh (1982).
De korte animatiefilms zijn vrijwel verdwenen uit de gewone bioscoopprogramma’s. Zij worden nog wel vertoond op speciale festivals, in filmclubs of op de televisie. Toch wordt op dit gebied nog steeds over de hele wereld interessant werk geleverd door filmers als Bruno Bozzeto (Italië), Bob Godfrey (Groot-Brittannië), Jean-Pierre Jeunet (Frankrijk), Joeri Norstein (USSR), Ferencz Rufusz (Hongarije), Juan Padrón (Cuba), Marcos Magalhâes (Brazilië), Renzo Kinosjita (Japan), Gerrit van Dijk (Nederland) en Raoul Servais (België).
Sinds het overlijden in 1969 van de Grote Tsjechoslowaakse animatiefilmer Jiří Trnka raakten de poppenfilms enigermate op de achtergrond, zonder helemaal te verdwijnen. Voorbeelden hiervan zijn de Amerikaanse The muppet movie (1978) en The great muppet caper (1981) van Jim Henson, waarin de poppen uit de populaire televisieserie (The muppet show) te zien waren, en de ambitieuze poppenfilm The dark crystal van Henson en Frank Oz die in 1983 in Groot-Brittannië werd uitgebracht. In Nederland maakt Joop Geesink reeds tientallen jaren poppenfilms, die echter vrijwel allemaal op de reclame gericht zijn. Tot zijn bekendste creaties behoort Loeki de Leeuw, die avond aan avond op de televisie tussen de spots van de Sterreclame verschijnt.
