Werner (zacharias) - Duitsch tooneelschrijver, geb. 1768 te Königsberg, overl. 1823 te Weenen, had ontegenzeggelijk een groot talent, vooral in technisch opzicht, maar zijn drama’s zijn innerlijk hol en opgeschroefd door allerlei romantisch-mystieke elementen, vooral de latere, terwijl zijn helden slechts werktuigen van een hoogere macht zijn. Het belangrijkst zijn: Die Söhne des Tals (1803), waarin de instellingen der Vrijmetselarij geïdealiseerd ten tooneele worden gebracht, Das Kreuz an der Ostsee (1806), Martin Luther oder die Weihe der Kraft (1807), dat met zeer veel succes werd opgevoerd, en Die Mutter der Makkabäer (1820). Het griezelige, maar stemmingwekkende Der 24.
Februar (1809), waarin het blinde noodlot de drijvende kracht is, was het eerste en beste van een heele reeks z.g. „noodlotsdrama’s’’ uit het begin de» 19de eeuw. Na een leven rijk aan afwisseling en avontuur ging hij in 1811 te Rome tot de R.-K. kerk over ; werd in 1814 zelfs tot priester gewijd en deed in zijn Weihe der Unkraft a. h. w. boete voor zijn vroeger werk. Zijn later werk is een verheerlijking van het R.-K. geloof.
