Waterstofperoxyd - De verbinding H2O2, in 1818 door Thénard ontdekt bij de ontleding van bariumperoxyd met zwavelzuur. Behalve uit deze stof ontstaat het ook uit het calciumperoxyd, uit het natriumperoxyd met overmaat water, bij de verbinding van waterstof met zuurstof, b.v. bij het branden van waterstof bevattende gassen, en bij electrolyse. Het vormt zich verder bij het verdampen van etherische oliën en bij langzame oxydaties; vandaar dat het in kleine hoeveelheden in de lucht voorkomt en in regen en sneeuw is aangetoond. Bij de ook nu nog meest gebruikelijke bereiding uit de bariumverbinding, verkrijgt men een oplossing in water, welke meestal op een sterkte van 3% in den handel wordt gebracht.
Door uitschudden met ether, gedeeltelijk uitvriezen, en gefractioneerde destillatie in vacuo kan men tot een concentratie van 95% komen, waaruit door uitvriezen de 100%ige stof kan worden verkregen als waterheldere kristallen, die bij —2° smelten. In zuiveren toestand is het een kleurlooze, strooperige vloeistof met een lucht naar salpeterzuur, die met water, alkohol en ether in alle verhoudingen mengbaar is. Het heeft groote neiging, uiteen te vallen in water en zuurstof, zoodat de geheel watervrije stof zelfs kan explodeeren. De ontleding, welke ook bij verdunde oplossingen intreedt, is in hooge mate afhankelijk van de aanwezigheid van katalysatoren, als hoedanig stoffen van zeer verschillenden aard kunnen optreden b.v. fijnverdeeld platina, bruinsteen, alkaliën, maar ook scherpkantige stoffen als zand. Vooral de meer geconcentreerde oplossingen, zooals b.v. die, welke als perhydrol in den handel komt, welke 30% bevat, moeten zorgvuldig hiertegen worden beschermd. Wegens zijn krachtig oxydeerende werking vindt het toepassing o.a. als bleekmiddel b.v. van struisveeren, tot het blond maken van donkerder gekleurde haren en het weder regenereeren van donker geworden olieverfschilderijen.
In de medicijnen berust op deze oxydatie zijn desinfecteerende werking. Ook wordt het om deze eigenschap in de chemische analyse toegepast. In tegenstelling met zijn oxydeerende eigenschappen staat schijnbaar het feit, dat sommige stoffen, die zelf als krachtige oxydatiemiddelen optreden, erop inwerken, zoodat èn het w. èn de bewuste stof hun zuurstof verliezen, welke in vrijen, toestand als gas ontwijkt. Dit heeft b.v. plaats met kaliumpermanganaat. Hierop is een eenvoudige analysemethode gegrond.
