Wapenkreet - ook strijdkreet genaamd, was een middel, bij verwarring op een slagveld om de troepen, die onder eenzelfden bevelhebber stonden, te hereenigen. Die kreet stond op de vaandels geschilderd en bij de tournooien riepen de herauten dien luidkeels uit om den ridder, die in het krijt wenschte te treden, aan te kondigen. Alleen de edelen, die het recht hadden een banier te voeren, mochten een kreet aannemen.
De kreet der Fransche koningen luidde : Montjoye! Saint-Dénis!, die der Engelsche koningen: Montjoye! Nôtre Dame! Saint-Georges! Voorbeelden van wapenkreten onder de edelen der Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden zijn talrijk, doch bepaalden zich bijna uitsluitend tot den naam der stamhuizen waaruit zij ontsproten waren. Zoo riepen Mechelen, Duffel, Assche, Helmont, Estor, Berchem, allen: Berthout! Rotselaer, Wesemale, de Riviere, Schoonhoven riepen: Aerschot! Immerzeel riep: Lier! Perweis riep: Hoorne! Oosterhout riep: Duivenvoorde! van den Broecke riep: Gaesbeeck! Gaesbeeck riep: Leuven! Leuven riep: Brabant! Borluut riep: Groeninghe Velt! Groeninghe Velt! Gavre riep: Gavre au chapelet! Imbyze riep: Silly! Silly! In de papieren heraldiek wordt de wapenkreet geplaatst op een lossen fladderenden band, boven het helmteeken.
