Unio mystica - (Lat.), geestelijke vereeniging, n.l. van den geloovige met Christus en met God. Hierin wordt het doel van het geestelijke leven gevonden, niet alleen door de Mystiek, maar door het Chr. geloof in het algemeen. Hiermede is niet bedoeld vereenzelviging, dus vergoding van den mensch, wat pantheïstisch zou zijn. Ook niet enkel vertrouwen, eenheid van wil, gezindheid met God, maar vereeniging van den geheelen, levenden mensch met Christus of God op een wijze, die alle verstand te boven gaat.
In zooverre is de U. m. de volle verwerkelijking, van wat het geloof aanvankelijk grijpt, de overgave aan Christus, de bezieling en vervulling door zijn H. Geest. Zij is dus het geloof, dat door de liefde volledig werkzaam is, en dat boven de werkzaamheid uit zich in God verliest en terugvindt. De Chr. kerk heeft hierbij onderscheiden tusschen de voorloopigheid in deze bedeeling en de volkomenheid hiernamaals. Nu is de ziel nog gebonden aan middelen: de z.g. Genademiddelen. Juist daarbij, m. n. in het Avondmaal en het gebed, wordt de U. m. ervaren. De R.-K. kerk legt nadruk op de U. m., in verband met de voorloopige beteekenis van het geloof. De Prot. kerk minder, maar het geloof sluit hierbij de U. m. in nuce in.
Eigenlijk is de U. m. het doel van allen, hoogeren, dieperen godsdienst, al wordt de wijze, waarop zij zich realiseert, verschillend opgevat: m. n. óf theïstisch, óf pantheïstisch. Zie MYSTIEK.
