Speyer (jacob samuel)

betekenis & definitie

Speyer (Jacob Samuel), Nederl. Indoloog en Oriëntalist, doch ook Latinist, geb. 1849 te Amsterdam, studeerde te Amsterdam en Leiden (onder Kern), werd 1873 leeraar in de klassieke talen aan het gymnasium te Amsterdam, in 1877 lector voor het Sanskrit aan de universiteit aldaar, in 1889 hoogleeraar in Latijn en Sanskrit aan de univ. te Groningen, in 1903 hoogleeraar in het Sanskrit te Leiden, als opvolger van Kern, wiens uitstekendste leerling hij was; overleed aldaar in 1913. Van zijn talrijke geschriften worden hier genoemd: Sanskrit Syntax (1886); Latijnsche Spraakkunst (3de druk 1902); vertaling van de Jâtakamâlâ, De Indische Theosophie en hare beteekenis voor ons (1910, in 1914 in ’t Duitsch verschenen); tekstuitgave van het Avaddnafataka (St. Petersb. 1902—1909) en tal van kleinere geschriften, opstellen en recensies.