Rex (lat.) - koning. Na de verdrijving der koningen (510 v. C.) behield dit woord een hatelijke beteekenis. R. heette ook de rijke Romein tegenover zijn cliënten. De Rom. senaat verleende dezen titel soms aan vreemde vorsten : in dat geval staat R. vóór den eigennaam.
Na 510 v. C. werd voor het verrichten van offers, die de koning te brengen had, onder dien titel een priesterambt in ’t leven geroepen, de rex sacrorum of sacrificulus, voor het leven gekozen door den pontifex maximus : hij genoot groote eer, doch was voor altijd uitgesloten van alle burgerlijke ambten. Zijn vrouw, de regina sacrorum, met wie hij op de plechtigste wijze (per confarreationem) moest gehuwd zijn, had ook zekere offers te verrichten.
