Rachel - 1) (Hebr. „ooi”), de meest geliefde van Jakobs vrouwen (zie LEA), moeder van Jozef en Benjamin: Gen. 29, 16 vv. Haar graf werd bij Rama (ten N. van Jeruzalem) gezocht, Jer. 31, 15.
2) beroemde Fransche tooneelspeelster. Rachel Félix werd den 28sten Febr. 1821 te Mumpf bij Aarau (Zwitserland) geboren, als dochter van Joodsche marskramers; zij en haar zuster Sarah hielpen mee de kost verdienen door op straat te zingen. Te Parijs werd zij voortgeholpen, kwam op ’t Conservatoire (1836), waar zij 4 maanden bleef en kwam aan ’t Théâtre du Gymnase, waar zij debuteerde (1837); zij nam les in ’t tragediespel bij Samson en kwam in 1838 aan ’t Théâtre Français. Jules Janin, de meest invloedrijke criticus, „ontdekte” haar en van nu af was zij aangewezen om de groote tragische vrouwenrollen te spelen, vooral Phèdre van Racine (1843). Aldus werkte zij mede om de tragedie weder in eer te herstellen en om het romantische drama, dat met les Burgraves in 1843 zulk een ernstigen tegenslag had, te doen ondergaan. Haar spel was meer op de traditie dan op inspiratie gebaseerd, al moge Jules Janin ook het tegendeel hebben beweerd; zij bewerkte haar rollen met groote zorgvuldigheid, had steeds de hulp van Samson noodig, die haar ’t ensemble van de rol gaf; op ’t tooneel vervormde haar genie alles tot één geheel.
Naast haar groote classieke rollen, vooral in Racine, speelde zij ook moderne schrijvers; zoo schreef Ponsard voor haar zijn Horace et Lydie (1850) en speelde zij hoofdrollen in onbeduidender stukken: Judith et Cléopâtre van Mme de Girardin, Catherine II van Hippolyte Romand, Virginie en Rosemonde van Latour de Saint-Ybars; een oogenblik dacht zij er over Hugo’s drama’s te spelen; zij trad daarin alleen op in Angelo in de rol van la Tisbé (1850). Om roem, vooral om geld, te verdienen, ondernam zij groote reizen, zelfs in Rusland en in Amerika; in de laatste jaren was haar belangstelling voor de zuivere kunst geheel op den achtergrond geraakt. De reis in Amerika had haar zóó uitgeput, dat zij vergeefs nieuwe krachten in Egypte ging zoeken en 3 Januari te Le Cannet stierf. Tengevolge van haar nukkigheid, haar gebrek aan zelfvertrouwen en haar winzucht heeft zij slechts voor korten tijd de classieke tragedie nieuw leven ingeblazen. Over haar: Jules Janin, Rachel et la tragédie, 1859; Mme A. de Faucigny-Lucinge, Rachel et son temps, 1910; Mlle V. Thomsom, La vie sentimentale de Rachel d’après des lettres inédites, 1910; H. Fleischmann, Rachel intime, 1910.
