Precarium - naar Rom. recht bezit ter bede, te allen tijde opzegbaar en om niet. Het werd echter gewoonte, dat de groote grondbezittingen door den Romeinschen Staat en door particulieren, hoezeer precario (ter bede), toch tegen betaling werden uitgegeven. Een wettelijk recht gaf precarium volgens Rom. recht niet; het verschafte geen actie; het was in theorie althans gratis, omdat het anders huur zou zijn. De duur was onbepaald; in zoover had de huurder dus een betere positie dan de precarist, maar de precarist had bezit en dit had de huurder niet.
Dat het precarium om niet was, was echter schijn; de eigenaar liet den precarist net betalen wat hij wilde. Wat de terreinen (vooral vestinggronden) betreft, die sommige Hollandsche steden, b.v. Amsterdam, precario hebben uitgegeven, het moet er voor worden gehouden dat deze, trots het bezigen van het woord precarium, in erfpacht zijn verstrekt en wel in onopzegbare erfpacht, vooral indien over het aantal jaren waarvoor ze werden uitgegeven, is gezwegen. De rechterlijke colleges hebben wel eens anders beslist.
