Poëta laureatus

betekenis & definitie

Poëta laureatus - (Lat.), gelauwerde dichter. Het oude gebruik, om overwinnaars met een lauwerkrans te kronen, herleefde in Italië, waar beroemde dichters die onderscheiding ontvingen, en ging van daar naar Duitschland over, waar het eerst Konrad Celtes in 1487 door keizer Frederik III met een lauwerkrans gekroond werd. Aan het Eng. hof werd sedert Eduard IV een hofheraut met den titel van Poet-laureate aangesteld, die op verjaardagen van leden van het kon. huis en bij overwinningen, enz. een lofdicht te maken had; later tot heden werd deze waardigheid als een eeretitel aan een dichter van naam verleend, het eerst aan Ben Jonson. Litt.: Wright, The Poets-Laureate, from the earliest times to the present (Lond. 1896).