Natuurvereering. - Bij alle volken vinden wij de voorstelling, dat de fysieke en uitwendige samenhang der dingen berust op een in en achter de uiterlijkheid verborgen macht. Nergens wordt het fysiek gebeuren voor primair gehouden; het wordt veroorzaakt, en die oorzaak ligt in de onzichtbare wereld, die zich in de zichtbare manifesteert. Die onzichtbare wereld is de wereld van goden en geesten en krachten, waarvan de mensch dus in zijn geheele leven afhankelijk is. Nu maken onbeschaafde volken geen bewust verschil tusschen het ding en de achter het ding liggende onzichtbare macht.
En als zij die machten vereeren, dan richten ze zich tot de dingen, waarin die machten openbaar worden. En dat maakt op ons den indruk als vereerden zij de natuurdingen zelf: boomen, steenen, enz. Inderdaad richt hun vereering zich op de in die dingen sluimerende macht. Deze macht kan worden opgevat als onpersoonlijk (een soort fluïdum), of half-persoonlijk (daemonen) of persoonlijk (goden). Maar in alle deze gevallen is het n., want ook deze goden zijn gepersonifieerde natuurkrachten. De n. richt zich dus tot al die dingen, waarin het natuurleven zich openbaart, maar speciaal tot de twee groote groepen: de hemelverschijnselen (astraal) en het aardeleven (vegetaal). Verder de vereering der elementen: vuur, water, enz. en der meteorologische verschijnselen: bliksem, regen, wind, enz. kortom, al die dingen, waarin men de werking van bovennatuurlijke krachten speurt.
