Mino da fiesole, - 1431-1484, Florentijnsch beeldhouwer, leerling van Desiderio da Settignano, die hem ontdekte, zooals Vasari vertelt. M. is altijd eenigszins handwerksman gebleven, maar daartegenover staat een frisch naturalisme, soms wat grof, maar zóó echt, dat hij vooral in de talrijke portretbusten, die hij heeft gemaakt, zijn tijdgenooten zeer zeker overtreft. Bovendien is hij een uiterst handig en geroutineerd beeldhouwer, die menig stuk direct in het marmer hakte waardoor zijn werk ook een oogenblikkelijke impressie maakt. Doch diepere kennis van vorm en werkelijke kunstenaarsfantasie ontbreken hem, evenals de aandacht en „Ausdauer” om een werk geheel uit te putten.
Hij heeft meer portretten gemaakt dan al zijn tijdgenooten te zamen. Bekend zijn o. a. de busten van de Strozzi’s en van Pietro en Giovanni de Medici (1454). Dit is dan ook zijn beste werk, terwijl zijn Madonnareliefs en grafmonumenten om bovengenoemde redenen bij het werk der tijdgenooten ten achter staan. Hierin volgt hij veelal slaafs het voorbeeld van zijn leermeester. In Toscane en in Rome heeft hij een reeks van leerlingen gehad onder wie voornamelijk den „Meester der marmeren Madonna’s” die dikwijls met Mino verwisseld is. Litt.: W. v. Bode, Die Ital. Plastik (Berlijn 1911); ld., Florentiner Bildhauer der Renaissance (Berlijn 1910); D. Angeli, Mino da Fiesole, (Firenze 1904).
