Mancini (pasquale stanislas) - Italiaansch rechtsgeleerde en staatsman, geb. 1817 te Castel Baronia (prov. Avellino), overl. 1888 te Rome, studeerde in de rechten te Napels, nam in 1848 ijverig deel aan de liberale beweging, zoodat hij de wijk naar Piemont moest nemen, waar hij een tijdlang aan de universiteit doceerde en den kroonprins les gaf. Na 1860 was hij eenigen tijd lid van het parlement en minister van Onderwijs en toonde zich een voorstander van de afschaffing der doodstraf. Veertien jaar hield hij zich daarop onverpoosd aan de studie van het internationale recht en de arbitrage, belastte zich toen van 1876—78 met de portefeuille voor Justitie en voerde een nieuw strafwetboek, den leerplicht en grooter vrijheid van drukpers in.
Andermaal trad hij in 1881 als minister op en verzorgde tot 1885 de Buitenl. Zaken, waar hij werkte aan de voorbereiding van het Drievoudig Verbond met Oostenrijk en Duitschland, waarvoor hij evenwel als Franschgezinde weinig sympathie had. Van zijn hand verscheen o. a. Droit international public (1871); Questions choisies de droit civil (1876).
