Hondenziekte - Febris catarrhalis et nervosa canum, een in sterke mate besmettelijke ziekte, veroorzaakt door een onbekende filtreerbare smetstof, welke bij jonge honden wordt waargenomen, zich kenmerkt door koorts en catarrhale aandoeningen van verschillende slijmvliezen en dikwijls gepaard gaat met longontsteking of soms ook nerveuze verschijnselen. Honden, vooral rashonden, van enkele maanden tot een jaar zijn het meest vatbaar. Bij honden boven drie jaar ziet men de ziekte niet, wellicht omdat alle honden op jeugdigen leeftijd de ziekte hebben gehad, want eenmaal er van hersteld, is de hond verder onvatbaar er voor. — De besmetting heeft plaats door het in aanraking komen met honden, welke aan de ziekte lijden. Enkele dagen, hoogstens een week hierna treden de eerste verschijnselen op.
De hond krijgt koorts, de lichaamstemperatuur is verhoogd, pols en ademhaling zijn versneld en het dier eet weinig of niets, terwijl de ontlasting meestal vertraagd is ; somtijds ontstaat ook diarrhee. Spoedig volgt uitvloeiing uit neus en oogen; eerst waterig dan slijmig en daarna etterig. Tevens vindt men onder den buik dikwijls een pustuleusen huiduitslag. Dit duurt eenige dagen, waarna de hond geleidelijk beter wordt; of soms ook slechter, doordat er longontsteking of zenuwverschijnselen bijkomen. De longontsteking kenmerkt zich door veelvuldig hoesten, benauwdheid en veel versnelde, oppervlakkige ademhaling ; de zenuwverschijnselen bestaan vooral in krampen van een of meer spiergroepen. Het verloop is dikwijls gunstig, maar als er longontsteking bij is, volgt meestal de dood en als zenuwverschijnselen worden waargenomen en het dier sterft niet, dan blijven in den regel krampen van het een of ander lichaamsdeel achter. — De behandeling bestaat in een goede, hygiënische verpleging en bestrijding van de verschillende onderdeelen der ziekte, terwijl in het begin algemeen ontsmettende middelen menigmaal gunstige resultaten geven. Seruminspuitingen hebben bij hondenziekte tot dusverre niet bijzonder gunstig gewerkt.
