Heliochromie - 1) naam door Niepce de St. Victor aan zijn in 1853 ontdekte methode van kleurphotographie gegeven, daarin bestaande, dat op passende wijze met zilverchloride bedekte platen, die na voorbelichting een donkerblauwe kleur vertoonen, door gekleurd licht uitbleeken en bij eenige benadering de kleuren aannemen, waarmede zij worden belicht. Het beeld is absoluut onbestendig en ook niet te fixeeren. Ook worden de kleuren zeer onvolkomen weergegeven; vandaar dat het procédé is verlaten.
2) een photomechanisch kleurendrukprocédé, waartoe een met de gewenschte kleurenhoeveelheid overeenstemmend aantal lithographische steenen wordt ruw geslepen, zgn. gekorreld. Deze gelijkmatige ruwheid doet soortgelijken dienst als de werking van het rooster in de autotypie. Nadat de oppervlakten dezer steenen door middel van asphalt lichtgevoelig zijn gemaakt, wordt éénzelfde fotografisch (halftoon-) negatief op eiken steen afgedrukt en in terpentijn ontwikkeld (zie ASPHALTPROCÉDÉ). Door toepassing van afwisselende belichtingstijden bij de verschillende afdrukken van ’t negatief (korter of langer belichting geeft afwijkende uitkomsten in ’t aanzien der afbeelding) en vooral door ingrijpende retouche ontstaan nu de kleurendrukplaten, die bij ’t over elkaar afdrukken de gewenschte h. (meest stadsgezichten en landschappen) leveren. De eigenlijke voorstelling is dan door een donkeren afdruk van een normaal belichte drukplaat verkregen, waarover de kleuren eenigszins vaksgewijs naast, en voor de overgangstinten over elkaar zijn aangebracht.
