Heiligenvereering - in de R. K. Kerk het eerbetoon, dat men brengt aan de gestorvenen, gewoonlijk uit vroegere tijden, die door de plechtige uitspraak der kerk tot heiligen zijn verheven. In den regel wordt door de kerk op een bepaalden dag het feest van een heilige gesteld. Volgens de leer der R. K. kerk is het geoorloofd en nuttig de heiligen, als voorsprekers bij God, aan te roepen (cultus duliae genaamd): nooit mag men echter een heilige aanbidden, omdat aanbidding enkel aan God toekomt. Het Concilie van Trente handelt in zijn Sessio 25 over de aanroeping en vereering der Heiligen.
Deze steunt op de vereering der engelen, waarover de H. Schrift op vele plaatsen o. a. Exodus 23, 20 ; Tobias 12 v.v.; Mattheus 18,10 spreekt. Ook in de traditie ging de vereering der engelen aan die der heiligen vooraf. Als heiligen vereerden de Christenen in de eerste tijden bovenal de martelaren, omdat het martelaarschap oogenblikkelijk de hemelsche zaligheid verzekerde. Augustinus nam de vereering der martelaren, die in zijn tijd reeds tegen alle waarheid in door sommigen als afgoderij werd bestempeld, krachtig in bescherming (C. Faust. XX, 23). Later kwam ook de vereering van niet-martelaren, vooral van de Moeder Gods. — De vereering der heiligen wekte ten tijde van Hieronymus ook Vigilantius ten strijd (zie van Hieronymus: Contra Vigilantium); de heftigste bestrijding ondervond zij echter in den tijd der hervorming.
