Haroen al Rasjid (d. i. de rechtvaardige), khalief van Bagdad, 786—809, uit het geslacht der Abbasiden. Onder zijn regeering stond het snel opgebloeide Bagdad op het toppunt van voorspoed en rijkdom. Het hof van H. geldt dan ook in de overlevering als een toonbeeld van Oostersche pracht en weelde en hij zelf is de populaire held van vele verhalen in de „Duizend en één nacht”. Aanvankelijk liet hij het bestuur over aan de Barmaciden, maar in 803 vielen zij plotseling in ongenade en viel het hoofd van Djafar, den almachtigen minister, onder den bijl van den beul.
Binnenlandsche opstanden van Aliden, van de Egyptenaars en van de Berbers in Afrika werden wel is waar onderdrukt, maar althans in Afrika moest H. den zegevierenden generaal als erfelijk vazal erkennen, een begin van de ontbinding van het rijk. Deze generaal werd de stamvader der Aghlabieten. Met de Byzantijnen voerde H. gedurende zijn regeering bijna voortdurend oorlog, zonder dat de stand van beide partijen daardoor veel veranderde. Of hij, zooals Westersche schrijvers berichten, in directe betrekking getreden is tot Karel den Grooten is onzeker; de Oostersche bronnen weten daarvan niet af. Tegen het einde zijner regeering ontstond een opstand in de N.O. deelen des rijks (Khorasàn, Samarkand), die ten slotte zoo dreigend werd, dat H. zelf besloot daaraan persoonlijk een einde te maken, maar in Toes aangekomen, werd hij ziek en stierf (24 Maart 809). Litteratuur: Palmer, The caliph Haroun-Alraschid (Londen, 1880).
