Ghiberti - 1) Lorenzo, geb. 1378 te Florence, aldaar gest. 1455. Italiaansch beeldhouwer, bronsgieter en goudsmid. In de productie der Florentijnsche bronsplastiek beteekent zijn optreden een nieuwe phase. Na de voltooiing van Andrea Pisano’s bronzen deur aan het Baptisterium, werd voor de tweede deur een prijsvraag uitgeschreven (een relief met de voorstelling van Abraham’s offer), waarvan de antwoorden door Brunellesco en door Ghiberti over zijn (1400).
In de uitvoering dezer opgave komt G. met een nieuw schema, dat van het Gotische afwijkt en door een sterkere psychologische karakteristiek nieuwe mogelijkheden opent. Aan hem is toen de opdracht gegeven in deze tweede deur (1403-1424) wordt dit streven in vergelijking met Pisano’s werk zeer sterk geaccentueerd. De derde deur (1425-1452) vertoont den ontwerper evenwel eerst in volle ontwikkeling. G. is hier de picturale reliefbeeldhouwer bij uitnemendheid; merkwaardig is ook dat hij de kleine Gotische hoekige omlijstingen opoffert aan grootere vlakken — slechts door de deurposten zelf begrensd — die ruimte genoeg boden voor zijn rijke fantastische uitbeelding der voorstellingen (uit het Oude Testament). Naast kleinere relief werken zijn van hem drie bronzen beelden bekend in de nissen van Or san Michele te Florence — Hl. Johannes de Dooper (1414), Mattheus (1419-22), Stephanus (1428), die in hun weeke plooivormingen vloeiende lijnen toch steeds aan den reliefstijl herinneren. Zijn werk komt in dezen tijd zeer scherp te staan tegenover het realisme der jongeren, zooals Nanno di Banco en Donatello. — Litt. W. Bode, Die Italienische Plastik (Berlin 1905); W. Bode, Florentiner Bildhauer der Renaissance (Berlin 1911).
2) Vittorio, zoon van Lorenzo G. en leerling van zijn vader. Hij was hem behulpzaam met het vervaardigen der guirlanden, nissen en kleine bronzen statuetten, die als omlijsting dienen voor de deur aan het Baptisterium, door Lorenzo van 1426-1462 gemaakt. Na den dood van zijn vader gaat hij een eigen weg in de beeldhouwkunst: een merkwaardig verschijnsel, dat Lorenzo steeds weer kenmerkt als een uitlooper der vorige generatie, ondanks het nieuwe, dat hij bracht en ondanks de vele leerlingen, waarmee hij toch geen school vormde. De nieuwe richting komt van de jongere realisten, die in Donatello hun meester vonden.
