Garnier - (Robert), is de grootste dramatische dichter van Frankrijk in de 16de eeuw (1545 — 1601). Reeds op twintigjarigen leeftijd werd hij bekroond door de „Académie des Jeux floraux” te Toulouse. Van 1568 tot 1580 schreef hij een reeks treurspelen, die zijn roem vestigden en hem de gunst verwierven van Karel IX, Hendrik III en Hendrik IV. Zijn eerste tragedies : Porcie (1568), een navolging van Seneca, Cornélie, bewerkt naar Lucanus en Plutarchus, Marc Antoine die hetzelfde onderwerp behandelt als Jodelle’s „Cléopâtre”, Hippolyte, Troade en Antigone (1580), waarin de invloed van Euripides en Seneca sterk gevoeld wordt, hebben vooral de verdienste geschreven te zijn in een echten, krachtigen tragedie-stijl.
De koren onderscheiden zich door een groote verscheidenheid van rythmen; maar de compositie van het geheel is zwak. Les Juives (1583), een bijbelsche tragedie met koren, G.’s meesterwerk, behandelt de bestraffing van de koninklijke familie van Juda door Nebucadnezar, na de inneming van Jérusalem. Het stuk bevat werkelijk dramatische tooneelen, aangrijpende verhalen en met forsche hand geteekende karakters. In 1582 was Bradamante verschenen, een „tragi-comédie”, d.w.z. een tragedie met een ontknooping als van een comedie. Het onderwerp is ontleend aan Ariosto’s „Orlando furioso.” De compositie van het stuk is beter dan die van de andere dramatische werken van G. De dichter heeft zich ten deele losgemaakt van den invloed van Seneca. Voor het eerst treedt hier de „confident”, de vertrouweling, op, die naderhand in het Fr. tooneel een zoo belangrijke rol zal spelen. — Zie: Darmesteter et Hatzfeld, Le Seizième Siècle en France, Paris, 1889. De tragedies van R. G. werden opnieuw uitgegeven door Wendelin Förster, 4 deelen, Heilbronn, 1882—83.
